WAB in de praktijk: eerste uitspraak over i-grond

Het afgelopen jaar hebben we vaak bericht over de ophande zijnde wijzigingen in het arbeidsrecht. De WAB kwam er aan! Inmiddels zijn deze wijzigingen per 1 januari 2020 ingegaan. Een van de wijzigingen is een nieuwe ontslaggrond: de i-grond of cumulatiegrond. 

Sinds de invoering van de WWZ is het nodig dat een ontbindingsgrond op zichzelf voldragen moet zijn. Enigszins disfunctioneren en verwijtbaar handelen is dan onvoldoende. Sinds 1 januari is het met de introductie van de i-grond in zo’n geval misschien mogelijk om toch tot ontbinding komen, omdat je dan twee of meer gronden bij elkaar op kunt tellen. Het is voorlopig echter de vraag hoe rechters daarmee in het algemeen mee omgaan en of zij daar dan een hogere transitievergoeding aan koppelen (1,5 x is het maximum). Inmiddels is de eerste beschikking omtrent de i-grond binnen. De Rechtbank Noord-Holland wees het beroep op de i-grond af. 

Wat was er gebeurd?

Volgens werkgever heeft werknemer de productie meermaals proberen te saboteren. Daarnaast zou een microlekkage bij de productie door werknemer veel te laat zijn ontdekt en bovendien niet zijn gemeld. Door deze voorvallen is ieder vertrouwen in de werknemer verloren gegaan. Daarnaast spelen ook twee aantekeningen in het personeelsdossier van tien jaar geleden een rol. Werkgever wenst daarom de arbeidsovereenkomst met een medewerker te ontbinden op grond van (ernstig) verwijtbaar handelen (e-grond), disfunctioneren (d-grond) en een verstoorde arbeidsverhouding (g-grond). Mocht dat allemaal niet slagen dan is voor de zekerheid ook nog een beroep gedaan op de cumulatiegrond (i-grond).

De rechter is van mening dat het verwijtbaar handelen in de verste verte nog niet kan worden aangetoond. Het verwijt van sabotage is vooral gebaseerd op twee anonieme getuigenverklaringen die niet kunnen worden gecontroleerd. Bij de te laat ontdekte lekkage kon werkgever niet aantonen dat werknemer anders had moeten handelen dan hij had gedaan, bovendien bleek dat hij het netjes had gemeld. Er was derhalve geen sprake van ernstig verwijtbaar handelen. 
Het disfunctioneren zag op de al genoemde lekkage en twee aantekeningen uit het peroneelsdossier van 10 jaar geleden die echter nooit aan de werknemer waren gemeld. Dat beroep slaagde dus ook niet. Dat door het bovenstaande de arbeidsverhouding was verstoord achtte de rechter derhalve ook niet aannemlijk.

Cumulatiegrond

Ten slotte had werkgever geprobeerd de i-grond in stelling te brengen, maar het wekt misschien geen verbazing meer dat dit geen zin had. Als een werkgever verschillende ontslaggronden bij elkaar op wil tellen om tot een voldragen i-grond te komen dan volgt uit de logica alleen al dat dit alleen kan slagen als er iets op te tellen valt. Dat was hier niet het geval. 

Daarbij komt nog een formeel verwijt dat de rechter werkgever maakt. Werkgever had nagelaten de i-grond te onderbouwen. De kantonrechter oordeelde dat de werkgever het beroep op de i-grond wel afzonderlijk had moeten toelichten. Dat is goed om te onthouden.

Daarnaast oordeelde kantonrechter dat de i-grond alleen kan worden toegepast als één ontslaggrond op zijn minst bijna voldragen is. Mijns inziens is er niets in de wetsgeschiedenis van de WAB waar dat uit blijkt. Sterker, het lijkt mij iets dat vooral een rol speelt bij de toekenning van een extra ontslagvergoeding. Aan de andere kant kan deze zin ook bedoeld zijn als sneer naar de werkgever. Werkgever had niets namelijk niets voldoende onderbouwd. 

Conclusie

Kortom, de eerste uitspraak uit de praktijk is binnen en daaruit volgt dat de i-grond zelfstandig moet worden toegelicht. Het is onvoldoende om de i-grond simpelweg te noemen. Daarnaast vooral dat de i-grond niet kan worden gebruikt als je de bewijsvoering niet op orde hebt. Beide uitkomsten verrassen niet. We houden u op de hoogte!

Lees ook:

Dossier: Wet Arbeidsmarkt in Balans